Joop Mirani
Mirani
Er is weinig overgebleven van het familiegeheugen van de Mirani’s. Oom Joop en tante Annie zijn de bekendsten. Joos Mirani (de oma van Paul) was een zus van Joop. Joop was huisschilder en glaszetter, een ras-echte Amsterdammer. Zijn opa Salvator P.S.Q.A Mirani geboren in Messina en zijn vader J.P.S Mirani waren dat ook. Er is weinig van zijn schildergereedschap over, maar zijn stopverf(hak)mes ligt nog in Paul’s kwastenla. Joop was een kei in het marmeren van wanden en kon een huisdeur zo schilderen dat je het eikenhout, inclusief noesten kon ruiken.
Bij het 40 jarig jubileum van hun huwelijk in 1960 schreef Elbertje Rowold-Timmer (Tante Elly een lofdicht op het jubilerende bruidspaar. Een samenvatting van dit lofdicht:
Joop en Annie leerde elkaar rond 1910 kennen. Joop had al wat gescharreld, maar Annie was zijn ware liefde. Door de Eerste Wereldoorlog ging het economisch met Nederland bergafwaarts. Van trouwen kon geen sprake zijn in die barre tijden. Maar in 1920 kregen ze na betaling van 200 gulden sleutelgeld (een fortuin in die tijd) een woning in de Wilhelminastraat 22 II. In de buurt van de van de familie Rowold (Kanaalstraat) in de 19e volksbuurt. Tante Elly memoreert in haar lofdicht hun liefde voor huisdieren, ze hadden poezen en een hond Johnny.
Kinderen hebben ze nooit gehad. Eén kind is jong gestorven tijdens een kinkhoestepidemie. Daarn a hebben ze geen kinderen meer gekregen. Voor neven en nichten (Elly memoreert dat ook) stonden ze altijd klaar. Neef Coen was een van de favorieten. In het foto album komen drie trouwfoto’s voor vermoedelijk van zowel Coen als de vader van Coen.
Joop stond bekend om zijn knutselhandigheid, het repareren van speelgoed was een van zijn specialiteiten. Voor zijn neefjes maakte hij een poppenkast, welke neefjes dat waren vermeldt het gedicht niet, maar wij hadden thuis een poppenkast van Oom Joop.
Annie was:
Er is weinig overgebleven van het familiegeheugen van de Mirani’s. Oom Joop en tante Annie zijn de bekendsten. Joos Mirani (de oma van Paul) was een zus van Joop. Joop was huisschilder en glaszetter, een ras-echte Amsterdammer. Zijn opa Salvator P.S.Q.A Mirani geboren in Messina en zijn vader J.P.S Mirani waren dat ook. Er is weinig van zijn schildergereedschap over, maar zijn stopverf(hak)mes ligt nog in Paul’s kwastenla. Joop was een kei in het marmeren van wanden en kon een huisdeur zo schilderen dat je het eikenhout, inclusief noesten kon ruiken.
Bij het 40 jarig jubileum van hun huwelijk in 1960 schreef Elbertje Rowold-Timmer (Tante Elly een lofdicht op het jubilerende bruidspaar. Een samenvatting van dit lofdicht:
Joop en Annie leerde elkaar rond 1910 kennen. Joop had al wat gescharreld, maar Annie was zijn ware liefde. Door de Eerste Wereldoorlog ging het economisch met Nederland bergafwaarts. Van trouwen kon geen sprake zijn in die barre tijden. Maar in 1920 kregen ze na betaling van 200 gulden sleutelgeld (een fortuin in die tijd) een woning in de Wilhelminastraat 22 II. In de buurt van de van de familie Rowold (Kanaalstraat) in de 19e volksbuurt. Tante Elly memoreert in haar lofdicht hun liefde voor huisdieren, ze hadden poezen en een hond Johnny.
Kinderen hebben ze nooit gehad. Eén kind is jong gestorven tijdens een kinkhoestepidemie. Daarn a hebben ze geen kinderen meer gekregen. Voor neven en nichten (Elly memoreert dat ook) stonden ze altijd klaar. Neef Coen was een van de favorieten. In het foto album komen drie trouwfoto’s voor vermoedelijk van zowel Coen als de vader van Coen.
Joop stond bekend om zijn knutselhandigheid, het repareren van speelgoed was een van zijn specialiteiten. Voor zijn neefjes maakte hij een poppenkast, welke neefjes dat waren vermeldt het gedicht niet, maar wij hadden thuis een poppenkast van Oom Joop.
Annie was:
“Annie was niet op haar mondje gevallen
Zij die haar kennen, weten dit allen;
Zij neemt nooit voor haar mond een blad,
Zegt ongezouten , wat zij heeft op haar hart heeft gehad”.
Zij die haar kennen, weten dit allen;
Zij neemt nooit voor haar mond een blad,
Zegt ongezouten , wat zij heeft op haar hart heeft gehad”.
En een typering van Joop:
“Joop is schilder in hart en nier,
Heeft in zijn werk, het grootste plezier.
Tot vandaag de dag – actief! – en niet lui.
Maar, hij heeft wel eens een driftige bui.”
Heeft in zijn werk, het grootste plezier.
Tot vandaag de dag – actief! – en niet lui.
Maar, hij heeft wel eens een driftige bui.”
De Mirani’s stonden er om bekend dat zij ongebreideld ruzie konden maken, een ruzie die jaren kon duren.
Eén anekdote.
Toen Annie ooit door Bertje van t’Hek, een vriendin van Tiny Piller na een verjaardag in de Volkswagen van Bertje na huis werd gebracht, zakte tante Annie bij het uitstappen tussen de voor- en achterbank en kon geen kant meer op. Met behulp van een aantal buurmannen en veel hilariteit is tante Annie uit de Volkswagen gesjord. Ze was bont en blauw maar stond weer naast de auto.
Joop had een broer Willem die in de diamanten zat. Paul kan zich nog herinneren dat uit de broekzak van Willem een zeemleren zakje kwam met een klontje diamant, die nog gekloofd moest worden. Ergens in Paul’s geheugen zit een woonhuis in Soestdijk, naast het Paleis, maar zeker is hij er niet van.
Later zijn zij overgestapt in de diamantpoeder voor het slijpen en boren. Inmiddels was de zoon van Willem: Donnie (Dieudonné) ook in zaak gekomen. Ze hebben een tijd in Putten (Nrd Brabant) gewoond waar ze het diamantpoeder verwerkten. Paul herinnert zich een logeerpartij in Putten , waarbij ze tot groot ongenoegen van Donnie de wijnen in de wijnkelder gereorganiseerd hadden (op etiket en niet op datum). Donnie had toen twee kinderen: Carla en Willem.
In de zeventiger jaren verhuisde de familie naar Italië, naar het schijnt vanwege een faillissement. Zij zijn nu marmerzagers en -bewerkers in een klein dorpje boven Rome.
Eén anekdote.
Toen Annie ooit door Bertje van t’Hek, een vriendin van Tiny Piller na een verjaardag in de Volkswagen van Bertje na huis werd gebracht, zakte tante Annie bij het uitstappen tussen de voor- en achterbank en kon geen kant meer op. Met behulp van een aantal buurmannen en veel hilariteit is tante Annie uit de Volkswagen gesjord. Ze was bont en blauw maar stond weer naast de auto.
Joop had een broer Willem die in de diamanten zat. Paul kan zich nog herinneren dat uit de broekzak van Willem een zeemleren zakje kwam met een klontje diamant, die nog gekloofd moest worden. Ergens in Paul’s geheugen zit een woonhuis in Soestdijk, naast het Paleis, maar zeker is hij er niet van.
Later zijn zij overgestapt in de diamantpoeder voor het slijpen en boren. Inmiddels was de zoon van Willem: Donnie (Dieudonné) ook in zaak gekomen. Ze hebben een tijd in Putten (Nrd Brabant) gewoond waar ze het diamantpoeder verwerkten. Paul herinnert zich een logeerpartij in Putten , waarbij ze tot groot ongenoegen van Donnie de wijnen in de wijnkelder gereorganiseerd hadden (op etiket en niet op datum). Donnie had toen twee kinderen: Carla en Willem.
In de zeventiger jaren verhuisde de familie naar Italië, naar het schijnt vanwege een faillissement. Zij zijn nu marmerzagers en -bewerkers in een klein dorpje boven Rome.